2.Turowiczowie

            Jakoś kompletnie się nie składało do czytania książek Uli, której nadal nie mogłem sobie przypomnieć. Gorączkowo obawiałem się dzisiejszego wieczoru, zachowania Agnieszki. Rodzice widzieli ją ostatnio jak udawała zakochaną i ja wtedy byłem w niej zakochany. Byłem. Nie jestem.

-Stoisz tam jeszcze?-pyta Agnieszka, która była w łazience. Stałem za drzwiami czekając, aż w końcu będzie gotowa do wyjścia.

-Tak.-odpowiadam.

-Przynieś mi z mojej szafki nocnej ten krem, taki wiesz z niebieską zakrętką. Co go ostatnio kupiłam.-jej głos przedziera się przez zamknięte drzwi od łazienki. Tak, oczywiście, wiem jaki sobie ostatnio kupiła.-pomyślełem sarkastycznie. Kierowałem się do naszej sypialni. Dawałem jej pieniądze, sam nie wiem za co i miałem się jeszcze interesować co za nie sobie kupuje? Chociaż nie, ostatni wydatek mnie zainteresował, ta cholerna sukienka. Naprawdę musiała kosztować aż 1.000 zł? A ile się jeszcze nasłuchałem, że to gówniana podróbka. O świecących od brokatu butach, nawet nie chciałem myśleć. Wchodząc do sypialni chwyciłem krem i udałem się do łazienki. Zapukałem lekko w drzwi, które się odchyliły. Agnieszka stała w samym ręczniku, kiedyś ten widok cholernie mnie podniecał. Teraz się zirytowałem:

-Mamy jeszcze 20min do wyjścia, a ty jesteś w proszku.

-Znowu narzekasz? Spóźnimy się może trochę, wielkie rzeczy.-zamknęła drzwi.

-Nie, miałem zamiaru się spóźnić.

-Naprawdę?-spytała, kompletnie mnie olewając.

            W końcu byliśmy już w drodze, za parę minut zacznie się przyjęcie. Cholera, a my tam będziemy za jakieś 15minut. Nienawidziłem się spóźniać.

            Dojechaliśmy na miejsce, oczywiście spóźnieni. Weszliśmy do dużego mieszkania rodziców. Było naprawdę dużo ludzi, trochę rodziny, trochę znajomych i ludzi z wyższych sfer, czyli kompletnych snobów. Odnalazłem w tłumie mamę.

-Kochanie, nareszcie jesteś.-przywitała mnie całusem w policzek.-O Agnieszko witaj.-dopiero teraz przypomniałem sobie o obecności Agnieszki, która prawdopodobnie podążała cały czas za mną.-Mieliście kochani jakiś problem z dojazdem?-pyta mama.

-Nie, mamo. Wszystko w porządku. Przepraszamy za spóźnienie.-powiedziałem.

-Jak tam firma chłopcze?-spytał mój ojciec, podchodząc do nas. Przywołał kelnera i wziął z jego tacy kieliszki szampana. Podał mnie i Agnieszce.

-W porządku tato.-pomijając fakt, że pracuje z osłami.-Zatrudniłem nową sekretarkę.

-Co?-pyta mnie Agnieszka, lekko dławiąc się szampanem. Znów zapomniałem, że stoi u mojego boku. Spojrzałem kątem oka na rodziców, którzy bezpiecznie się oddalali.-Co?-powtórzyła.-Czego mi nie powiedziałeś?

-A to takie ważne? Przecież to moja firma.

-Znów to robisz..

-Co takiego?-upiłem szampana.

-Wyraźnie dajesz mi do myślenia, że nic nie jest moje.

-Przepraszam bardzo, a co ty masz wspólnego z moją firmą?

-Oczywiście nic!-lekko uniosła głos i się oddaliła. Mogę oddychać. Poczułem czyjąś dłoń na ramieniu, odwróciłem się.

-Tymek?-pyta mnie ciepły kobiecy głos.-Tymek Turowicz?

-Ulka?-nagle przypomiałem sobie! Przecież to była ta Ulka, chodziliśmy razem w liceum. To była moja pierwsza dziewczyna. Była pierwsza we wszystkim, dosłownie we wszystkim.-Wybacz, nie poznałem cię. Jak mama powiedziała mi o tobie.. Kurde tak mi głupio.

-Nie ma sprawy! Ile to było lat temu.. Masz prawo nie pamiętać. Może i ja bym zapomniała, gdybyś mi się nie popisał na zdjęciu klasowym..

-Masz jeszcze zdjęcia z liceum?

-No tak z ósmej klasy. A ty nie?

-Nie. To znaczy są pewnie, gdzieś tu. Ale w moim domu nie.

-Oo.. Masz własny dom? Nie mieszkasz tu już?

-Nie, po ślubie się wyprowadziłem.-szybo pożałowałem tych słów.

-Po ślubie?

-Tak. A ty? Co z tobą? Ktoś już ukradł twoje serce?

-Już dawno temu. Ale nie, nie jestem mężatką.-przez chwilę pomyślałem, że to pierwsze zdanie było o mnie. Ale to obłęd. Nie musi mieć ślubu. By z kimś być.

-Zostałaś pisarką?-szybo zmieniłem temat.

-Tak, tak.. Czytałeś?

-Znów mi wstyd, bo nie.

-Daj spokój, tak tylko pytam. To babskie romansidła. A ty co porabiasz?

-Przejąłem firmę ojca. Tą pierwszą.

-O to duża sprawa.

-Tak, duża.-przyznałem.

-Jak sobie radzisz? To znaczy nie chodzi mi o firmę. Ale ogólnie o całe życie..-to z pozoru bardzo łatwe pytanie, ale nie w moim przypadku, postanowiłem się nie zagłębiać w moje problemy. Więc podpowiedziałem wymijająco:

-Jakoś leci.

-Jakoś?-wyczuła, że jest coś nie tak?

-Pani Ulo Kwar, chciałbym zadać pani kilka pytań.-zaczepił ją jakiś facet z małym notesikiem i długopisem.

-Oczywiście. Przepraszam cię na moment.-zwróciła się do mnie. Przytaknąłem, gdy się oddalała, do mojej głowy wtargnęła kilka scen. Niektóre były z czasów, gdy się dopiero poznaliśmy. Inne, bardziej już intymne, zrobiło mi się cholernie gorąco. Podeszłam do stolika z napojami i przekąskami. Gdy sięgałem po wodę mineralną, Agnieszka złapała Mnie  za rękę.

-Wszystko ok?-spytała.

-A u ciebie?-wolałem się upewnić.

-Nie wyglądasz zbyt dobrze.-nagle zaczęła zauważać jak się czuje.

-Jest ok.-zapewniam ją. Z dala widzę nadchodzącą Ulę.

-Witam, my się jeszcze nie znamy. Jestem Urszula Kwar.-podaje rękę Agnieszce. Ta ją ściska i mówi:

-Ah, to ty.. Gwóźdź programu? Ja jestem Agnieszka Turowicz.

-To twoja żona?-pyta Ula, lustrując Agnieszkę z góry do dołu. Nie z odrazą tylko jakby z podziwem.

-Tak.-powiedziała Agnieszka ściskając moją rękę.

-Za chwilę wracam.-Ula odwróciła się i wtopiła w tłum.

-Tak trudno ci przyznać, że jestem twoją żoną?

-Co?-zdziwniłem się, miałem przytaknąć lecz mnie ubiegła.

-Chcę do domu..

-Niedawno przyszliśmy.

-Chcę do domu.

-To nie ładnie. Spóźniliśmy się i teraz po paru minutach mamy już wychodzić? Tyle się stroiłaś, by być tu pięć minut?

-Widocznie jej widok bardziej cię cieszy.. Pisarka z lumpeksu.

-Chcę rozwodu.-byłem w szoku, że to wypadło z moich ust. Powiedziałem to zanim pomyślałem.

-Co? Coś ty powiedział? Jaka pisareczka zakręciła ci dupą przed oczami i chcesz się rozwodzić?

-Chcę się już od dawna z tobą rozwieść.

-Doprawdy?! Jakoś nie zauważyłam!-zaczęła się wydzierać. Wyprowadziłem ją na zewnącz.

-Doprawdy! Nie mogę już od dawna z tobą wytrzymać! Jak mogłaś tego nie zauważyć?!-teraz mi nerwy puściły. Tyle to wszystko w sobie dusiłem.-Nienawidzę każdej pieprzonej chwili którą musiałem z tobą spędzić!-ciągnąłem dalej, mając w dupie to, że gdy się rozwiedziemy zabierze mi wszystko.-Co?! Teraz nie masz nic do powiedzenia?! Myślisz, że nie wiem po co ci byłem?! Chodzący portfel! Niezła z ciebie aktorka, lecz ostatni chujowo ci to idzie!-stała w szoku. Zrobiła krok w tył i odeszła. A ja modliłem się, żeby na zawsze.

            Po przyjęciu przyjechałem do domu, nie było Agnieszki, ani na przyjęciu, ani tu w domu. Miałem to gdzieś, mogła się rozpłynąć w powietrzu, mało mnie to interesowało.

            Następnego dnia zadzwoniła do mnie jakiś obcy noumer, odebrałem, myśląc, że to Agnieszka dzwoni od jakiejś swojej koleżanki.

-Tak?-spytałem.

-To ja Ula. Słuchaj Tymek.. Nie złość się na mnie, ale słyszałam, waszą wczorajszą kłótnie. Gdybyś chciała z kimś o tym pogadać. To zadzwoń do mnie pod ten numer. Spotkamy się i pogadamy ok.?-zanim zdążyłem coś odpowiedzieć rozłączyła się. Nie chciałem robić z siebie cioty i wypłakiwać się kobiecie na ramieniu. W ogóle nie chciałem się nikomu wypłakiwać. Ale miałem cholerną ochotę ją zobaczyć i to był świetny pretekst.

            Gdy Ula do mnie przyjechała gadaliśmy długo, bardzo długo. Ja opowiedziałem jej o moim powalonym życiu. Ona też o swoim, które wcale nie było lepsze. Pomyślałem jakby to wyglądało, gdybyśmy od czasów liceum byli nadal razem. Zerwaliśmy w taki głupi sposób. Poszło o studia, ona chciała byśmy wybrali razem kierunek, sztuki. Ja wolałem prawo.

            Jakiś tydzień po w moim mieszkaniu pojawił się prawnik Agnieszki. Wyjaśniając mi, że gdy będę chciał się z nią rozwieść, zabierze mi dom, połowę majątku i półroczne zyski z firmy. Zgodziłem się. Adwokat był w szoku, pewnie Agnieszka zakładała, że nie pójdę na taki układ. Poszedłem, zrobiłbym wszystko by to zakończyć i zrobiłem.

            Jest dobrze, cholernie dobrze. Jest mi dobrze razem u Ulą, która pół roku później napisała nową książkę pod tytułem:”Modliszka”.